ماه زده

به میز و قوطی کنسرو نیمه سرد تُنش

به جشن مورچه‌ها روی نان تافتنش

به دفتر خفه‌ی بی مجوزش: زل زد

به شعر_ زندگیِ زندگی خراب کُنش_

کلافه بود، مسیر نماز را گم کرد:

شکست لَم َیلِد و نیمه ماند لَم یکُنش ...

هزار و سیصد و هفتاد و هشت، تهران بود...